Kalahari

Kalahari
Kalahari Augrabies Extreme Maraton-2014

13 Ağustos 2017 Pazar

Dağların Derinliklerinde Koşmak : Zagori Mountain Running (ZMR)

(English version is below)
Hiç akıllarda olmayan bir yarışı anlık bir karar ile koşmaya karar verdim. Herşey evde oturup çayımı yudumlayıp televizyon seyrederken Orçun Ocakoğlu’nun “Yunanistan’da çok güzel bir dağ yarışı var. Gitmek istiyorum ama iki yıldır kimseyi kandıramadım” sözüyle başladı. ‘Çok güzel bir dağ yarışı’ benim için anahtar kelimeydi. Hemen bilgisayarı elime aldım ve yarışı incelemeye başladım. 5 dakika içinde Tamam Orçun, biz bu yarışa gidiyoruz” dedim. Yarışmanın web sitesini ve videolarını izleyerek bu yarışı koşmaya karar verdim.
The North Face ana sponsorluğunda yapılan Zagori Mountain Running (ZMR); ilk olarak 2011 yılında düzenlenmiş. ZMR; 10 km, 21 km, 44 km ve 80 km olarak dört farklı kategoride icra edilen bir yarış. Antrenman durumuma baktığımda benim için en ideal mesafenin 44 km olduğuna karar verdim. Aslında 80 km yarışını koşmak istesem de; yeteri kadar antrenmanım olmadığı için bu karara varmıştım. 80 km yarışı 5100 rakım kazanımlı bir yarıştı ve bu kategoriyi koşmam benim için çok yıpratıcı olacaktı. Bundan dolayı 2600 rakım kazanımlı 44 km’lik parkuru koşmaya karar verdim.
16 Nisan’da koştuğum 237km/6 günlük Maraton Des Sables sonrası antrenmanlarımı düzene soksam da; iş yoğunluğum devam ettiği için dinlenme düzenini bir türlü sağlayamadım. Bundan dolayı üzerimde bir yorgunluk vardı. Yarış öncesi yaptığım ilk hata, Perşembe sabah yolculuk yaparız diye bu günü boşa çıkartmak için Çarşamba günü nöbet tutmam oldu. İkinci hatam ise Cuma sabahı varmış olduğumuz yarış bölgesinde dinlenmek yerine yarış bölgesinde gereğinden fazla vakit geçirmem oldu. Böylelikle yarışa başlarken üzerimde bir yorgunluk vardı.
Yarışa gitmeye karar verdikten sonra Orçun ile ‘Nasıl gideriz’ hakkında konuşmaya başladık. En uygun yolun araba ile gitmek olduğunu değerlendirdik. Ben, eşim Ayşegül ve Orçun; bizim arabamız ile gitmeye karar verdik. Ben yoğun olduğum için konaklama işlemlerini Orçun halletti. Antrenmanda antrenörüm Mehmet Gündem’e Abi biz Orçun’la Yunanistan’a yarış koşmaya gideceğiz” dediğimde Murat Şekeroğlu abi Bende geliyorum,  hatta benim araba ile gideriz” dedi. Böylece ben, eşim, Orçun ve Murat abi; Murat abinin arabası ile gitmeye karar verdik. Romanya’daki yarıştan dönen Dilek’i arayıp tebrik ettiğimde bana “Senin yarış planın yok mu?” diye sordu. Ben de “22 Temmuz’da Yunanistan’da bir yarış var, onu koşacağım” deyip yarış hakkında bilgi verdim. Bir hafta sonra Dilek beni geri aradı ve İsmail ile beraber yarışa geleceklerini söyledi. Nasıl gideceklerini sorduğumda İstanbul’dan Selanik’e otobüs ile gidip oradan araba kiralayıp yarış bölgesi olan Yanya’ya geçeceklerinden bahsetti. Böylece ZMR’de koşacak 5 Türk sporcu olduk. Ben, İsmail ve Dilek 44 km, Murat abi 21 km, Orçun ise 10 km koşacaktık.
Yarışlardan biraz bahsedecek olursam Tera 80 km yarışı 5100 rakım kazanımlı bir  yarış. Yarışın büyük bir kısmı single track şeklinde. Yarış boyunca iki kere zirve yapıyorsunuz. Birinci zirve 2320 metre, ikinci zirve ise 2050 metre irtifada. Cumartesi sabah saat 04:30’da başlayan yarışın diskalifiye zamanı 20 saat. Yarışı 229 kişi koştu. İkinci yarış olan Maraton 44 km yarışı ise 2600 rakım kazanımlı bir yarış. Bu yarışta tek zirve yapıyorsunuz (2050 metre). Yarış cumartesi sabah 06:00’da başlıyor ve diskalifiye zamanı 10 saat. Yarışı 292 kişi koştu.
Yarı maraton ve 10 km yarışları Pazar sabah koşuluyor. 21 km yarışında rakım kazanımı 1090 metre, 10 km yarışında rakım kazanımı ise 320 metre. Her iki yarışta da diskalifiye zamanı yok. Yarı maratonda koşan sayısı 518 iken 10 km yarışında 543 koştu. Böylelikle tüm yarışlarda koşan sayısı 1582 kişi.
Yarışa gitmek için Perşembe akşamı 21:00’da yola çıktık. 900 km uzaklıktaki Yanya’ya varmamız yaklaşık 12 saat sürdü. Yanya’ya vardıktan sonra gölün kenarında bir kahve molası verdikten ve ardından kalacağımız köye doğru yola çıktık. Ayşegül ve ben Lucas isimli Belçikalı birinin evinde konaklarken, Murat abi ve Orçun bir otelde konakladı. Yarışa ilgi çok olduğu için dördümüze aynı yerde kalamadık. Dilek ve İsmail bizden tamamen farklı bir köyde kaldı. Kaldığımız köyün start alanına uzaklığı 25 km civarındayken, İsmail’ler ancak 40 km yakındaki bir köyden yer bulabildi.
Orçun ve Murat abiyi otele yerleştirdikten sonra biz kendi kalacağımız eve gittik. Eşyaları koyduktan sonra yarış kitlerini almak için 80 ve 44 km yarışının başlangıç ve bitiş noktası olan Tsepelovo köyüne geçtik. Köye giderken Google map uygulamasının tarifine uyup, ‘girilmez’ tabelasını dikkate almayıp arabayı Kapesovo köyünün sokaklarına soktuk. Yaklaşık 2 saatlik uğraş sonunda köyden çıkabildik. Yarış kitlerini sonra mı aksak diye kararsız kalmışken, yarış kitlerini almaya karar verdik. Yarış kitlerini aldıktan sonra teknik toplantı ve makarna partisinin başlamasına yaklaşık 2 saat kalmıştı. Geri dönüp otele dinlensek mi köyde yemek yiyip vakit mi geçirsek arasında kararsız kaldıktan sonra ad bu sefer köyde kalıp vakit geçirmeye karar verdik. Yemek yedikten sonra İsmail’lerin de köye geldiğini whatsapp sayesinde öğrendik. Onların yolculuğu da uzun geçmiş, yaklaşık 16 saatte gelmişlerdi. Dilek “Çok yorgunuz teknik toplantıya kalmayacağız. Önemli bir şey olursa sen bize anlatırsınız” dedi. Biz ise teknik toplantıyı bekledik, ara ara “boş verelim teknik toplantıyı” desem de ‘bu kadar bekledik biraz daha bekleyelim’ diye karar verdik. Sonunda beklediğimiz an geldi. Teknik toplantı başladı. 80 km yarışını üç yıldır kazanan Dimitrios Theodorakakos (dip not: bu yılda da yarışı kazandı) uzun uzun Yunanca 80 km parkuru hakkında bilgi verdi. Yunanca bilgilendirmesi bittikten sonra kısa bir İngilizce bilgilendirme de yaptı. Sonra uzun uzun 44 km’yi anlatmaya başladığında yanına gidip işaretlemenin nasıl olduğunu sordum. “Hiç merak etme, işaretleme çok iyi” dedi. Nitekim söylediği gibi de çıktı; işaretleme mükemmeldi. Web sitesinde yazandan farklı bir şey var mı?” diye sordum. Yok, her şey sitede yazdığı gibi” diye cevap verdi. İşaretlemenin bu kadar iyi olduğu bilseydim bekler miydim o kadar süre. Bu konuşmadan sonra kaldığımız köye doğru yol aldık. Eve varır varmaz uyudum.
Saatler 04:00 gösterirken cep telefonumun alarmı çaldı. Benimse hiç yataktan kalkasım yoktu. Zorla yataktan kalktık. Akşamdan hazırlamış olduğum yarış malzemelerimi giydikten sonra mutfağa indim. Mutfağa indiğimde, evinde kaldığımız Lucas’ın da kalkmış, çay ve kahve hazırlamış olduğunu gördüm. Bir şeyler atıştırıp bir bardak çay içtikten sonra Orçun’lar bizi almaya geldi. Yarışın başlayacağı Tsepelovo köne doğru hareket ettik. Bu sefer yolu bildiğimiz için 20 dakikada köye ulaştık. Köye vardığımızda saat 5:15’i gösteriyordu. Son hazırlıkları yaptıktan sonra başlangıç noktasındaki yerimi aldım. Hiç koşmak istemiyordum. Böyle bir duygu ile yarışa başladım. Yarış planlandığı gibi saat 6:00’da başladı. Yarış başlamasıyla ön taraftaki yerimi aldım. Tsepelovo sokaklarından geçtik. 500 metre köyde koştuktan sonra kendimiz Tsepelovo’yı çeviren dağa doğru çıkarken bulduk. Öndeki üçlüyü kontrol ederek tepeyi tırmanmaya başladım. İlk baştaki amacım, ön grubu kontrol etmekti. Tepenin sonuna doğru kalflerimde yanma olunca yavaşlamaya karar verdim. Böylelikle bir anda geriye düştüm. Yarış daha uzun olduğu için rahattım. Tepenin zirvesine çıktıktan sonra hızlandım. Kontrol noktasına girerken bizimkiler de kontrol noktasına araba ile gelmişti. Orçun bana sekizinci olduğumu söyledi. Yarışın başında yanıma su almadığımdan dolayı bu noktada durmak zorunda kaldım. Yarış boyunca yapmış olduğum hatalardan biri de buydu. Ağırlık olmasın diye yanıma su almamıştım. İlk kontrol noktasında su içer, ikinci kontrol noktasında su almak için dururum diye düşünmüştüm. Ama tepeyi çıkarken nemden dolayı dudaklarım kurudu. Bundan dolayı da bu noktada su almadan yoluma devam etmek istemedim. Su şişeme su koyduktan sonra yoluma devam ettim.

19’uncu km’deki kontrol noktasına kadar yarışta genel olarak inişli ve ufak tefek çıkışlar vardı. Ondan dolayı kontrol noktasından çıktıktan sonra hızlandım. Amacım bir an önce önümdekileri yakalamaktı. Ama parkur hızlanmama bir türlü izin vermedi. Single track olan yolda çok keskin dönüşler vardı. Bu da hızlanmamı engelledi. Yarışın 8’inci km’sinde önümde koşanlardan biri bileğini burktu. Durdum ve “İyi misin?” diye sordum. Cevap vermedi. Arkamdan gelenlerin hiçbiri durmadı. Tekrar “İyi misin?” diye sordum. Yine cevap vermedi. Biraz bekledim. Arkamdan koşanlar hiç oralı olmayınca ben de koşmaya devam ettim. Parkur 19’uncu km’ye kadar single trackler ve dere yataklarından oluşuyordu. Yokuş aşağı inerken dönüşlerde iki kere bileğimi burkacak gibi oldum. Bu, benim biraz tedirgin koşmama neden oldu ve daha temkinli koşmaya karar verdim. Temkinli koşarken bir taraftan da vücudumda bir yorgunluk vardı. Bir türlü istediğim tempoda koşamadım. Sanırsam o gün benim günüm değildi. 19’uncu km ile tırmanışa geçtik. Tırmanışla beraber biraz olsun kendime geldim. Tepeyi çıkarken 3 kişi geçtim.

 23’üncü km’deki kontrol noktası aynı zamanda beslenme noktasıydı ve bu noktadan sonra sert bir çıkış  vardı. 7 km içerisinde 700 metrelik rakımdan 2000 metreye çıkacaktık. Kontrol noktasında suyumu doldurduktan sonra kola içip bir parça kek yedim. Yanıma birkaç tane kayısı alıp kontrol noktasından ayrıldım. Tepeyi tırmanmaya başladım. Tepeyi çıktıkça önümdekileri yakalamaya başladım. Kısa bir süre sonra 80 km koşanlarla karşılaştım. Bizim çıktığımız Astraka Refuge’den onlar iniyordu. 16’ıncı sırada çıkmış olduğum kontrol noktasından tepeyi çıktığımda 8’inci sıraya kadar yükseldim. Tepeyi çıktıktan sonra tempomu biraz daha artırdım. Ama kısa bir süre sonra parkur yine hızlanmamı engelledi. Uzun bir süre önümde kimseyi görmeyince sıralamadaki yerimi korumak amacıyla kontrollü koşmaya başladım. Amacım sağlıklı bir şekilde en iyi pozisyonda bitiş noktasından geçmekti. Parkur teknikleşince arkamdaki koşuculardan Christos Natsis beni yakaladı. Aslında beni yakalayan Christos ile uzun bir süre beraber koşmuştuk. Tam olarak beraber koştuk demek yanlış olur; o benim önümde koşarken ben hep onu takip ettim. 
Diğerlerinin temposu düşerken onun temposu bir türlü düşmedi. Zirvedeki kontrol noktasına girmeden onu geçmiştim. Kontrol noktasından sonra tempomu artırdığımda arkamdakilerden kurtulduğu düşünsem de Christos’tan kurtulamamışım. 40’ıncı km’deki kontrol noktasına beraber girdik. Kontrol noktasında karpuz yerken kontrol noktasındaki görevli 6.5 km’niz kaldı” deyince moralim bozuldu. 4 km kalmadı mı?” diye sordum. Hayır, 6.5 km’niz var. Bir sonraki kontrol noktası 4 km ileridediye cevap verdi. Ben kontrol noktasındaki görevli ile konuşurken Christos noktadan çıktı. Bir kez daha onu takip etmeye başladım. Bir sonraki kontrol noktası görevlinin dediği gibi 4 km sonra değil, benim dediğim gibi 2 km sonra geldi. Son inişe Christos bende önce girdi. Tempomu artırıp onu yakaladım. Onu yakaladıktan sonra bitiş noktasından beraber geçmeye karar verdik. İnişte bir an önce bitiş noktasından geçmek için tempomu artırdım. Kısa bir sonra kendimi uçarak yerde buldum. Christos kalkmama yardım etti. Neden hızlı koşuyorsun. Bitti zaten” dedi. Ben de Bir an önce bitiş noktasından geçelim” dedim. Sonrasında tempoyu azaltıp tepeden aşağı inip başladığımız yere, Tsepelovo’ya döndük. Tsepelovo’da köyün içerisinde koşarken kafelerde oturan herkes bizi alkışladı herkesin bir şekilde yarışa ilgisi vardı. 
Bitiş çizgisini Christos ile el ele geçtik. Bitiş noktasında eşim, Orçun ve Murat abi beni bekliyordu. Yarışın en zor anı herhalde bitiş noktasından sonra mikrofonun bana uzatıldığı andı. Yarış hakkımdaki fikrim sorulduğumda cevabım kısa ve netti: “Zor ama yarışı düzenleyenlere çok teşekkür ederim”. Kısa bir süre sonra bu cevabı yeterli bulmadığı için elinde mikrofon olan kadın tekrar geldi. Bu sefer parkurun teknik olduğundan inişlerin beni çıkıştan daha çok zorladığından bahsettim. Böylelikle bir macera daha sona ermiş oldu.
Parkur hakkında konuşacak olursak. Koşmuş olduğum en teknik parkurlardan biriydi. Yarışın nerdeyse 40 km’si single tracklerden oluşuyordu. Bazı noktalarında koşarken yan tarafınız uçurumdu. Organizasyonda görevli herkes çok yardım severdi. Kontrol noktaları gereğinden fazlaydı. Beslenme noktası olan kontrol noktalarında yeteri kadar yiyecek ve içecek vardı. Bu yarışı bir daha koşar mısın diye soracak olursanız; seneye 80 km parkurunu koşmayı düşünüyorum diye cevap veririm. Kesinlikle koşulması gereken bir yarış olarak görüyorum. Ulaşım, sınırda beklemek olmasa son derece rahat: kendi arabanıza atlayıp gelebilirsiniz. Konaklama çok ucuz; biz iki kişi iki gece 190 tl’ye kaldık. Orçunlar da iki kişi iki gece 140 euroya kaldı
Malzeme desteği sağladığı için Underarmour Türkiye ekibine ve yarış kayıtlarını almamı sağlayan yarıştaki en büyük destekçim Suunto Ambit3'ü bana sağlayan Suunto Türkiye ekibine çok teşekkür ederim.
Yarı verileri Suunto Ambit3'de :)
Yeni maceralar da buluşmak dileğiyle...

English version..


Running in the Depths of the Mountains: Zagori Mountain Runnig (ZGR)


            I decided to run a race without a mind at a moment's decision. Everything started at home when I was sipping my tea and watching television while Orçun Ocakoğlu said “There is a very nice mountain race in Greece, I want to go but I have not convinced anyone for two years”. A very beautiful mountain race was the key phrase for me. I got the computer right away and started to examine the race. Within 5 minutes, I said, "Okay, we are going to this race.” I decided to run this race by watching the videos of the races and by going through the race’s website.

            Zagori Mountain Running (ZMR), held in Northface's main sponsorship, was first organized in 2011. ZMR is a race that is carried out in four different categories as 10 km, 21 km, 44 km and 80 km. When I thought about my training situation, I decided that the ideal distance for me was 44 km. Actually, I wanted to run 80km race, but I decided not to because I did not have enough training. 80 km race had 5100 meters of ascent. Running this race would be very painful for me. So I decided to run a 44km course with an ascent of 2,600 meters.

            Although my trainings after the Marathon des Sables had been put into order; I had not been able to provide any sort of rest since my work intensity continued. That's why I was tired. The first mistake before the race was to keep a watch on Wednesday to make Thursday's trip so we could travel Thursday morning. The second mistake was to spend time in the race area instead of resting where we arrived on Friday morning. So when I started the race, there was fatigue.

            After we decided to go to the race, we started talking about how to go. We thought that the best way to go was to go by car. I, my wife Ayşegül and Orçun decided to go with my car. I was busy, so Orçun took care of the accommodation. At one of my training sessions, when I told my trainer Mehmet Gündem that I and Orçun was going to a race i Greece, Murat said “I’m coming too. In fact, we can all go by my car.” So we (me, my wife, Orçun and Murat) decided to go with his car. When I called and congratulated Dilek who was coming back from a race in Romania, she asked me whether I had a plan for a race or not. And i told her that there was going to be a race in Greece on 22nd of July and i was going to run that race, and also i gave her some information about the race. a week later, Dilek called me and said “We are coming to the race with İsmail.” When i asked her how they were planning to go, she said they were going to take the bus to Tselonika from İstanbul, and from there on; they were going to rent a car to the race site in Yanya. With this couple, we became 5 Turkish runners to run in the race. I, İsmail and Dilek was going to run 44km, Murat was going to run 21 km and finally Orçun was going to run 10km.

            Let’s talk about the race categories a little. Tera 80km is a race with 5500m elevation gain. Most of the race is run on a single track and you reach the summit twice in the race. First summit is 2320 meters high, and the second is 2050metres. Cut off time for the race is 20 hours and the race starts at 04.30 AM on saturday morning. 229 runners participated in the race. the second race is Maraton 44km and ascent is 2600 meters. there is only one summit in the race (2050 metres). the race started at 06.00 AM on saturday morning and had a cut off time of 10 hours. 292 runners participated in the race.

            Half marathon and 10km races are run on Sunday morning. there is an ascent of 1090metres in the 21km race, in 10 km race the elevation gain is 320 meters. there aren’t any disqualification time for these two races. The number of participants was 518 for 21km and 543 for the 10km race. totally, there were 1582 runners were in the ZGR races.

            We started our journey at 21.00 on Thursday evening. It took nearly 12 hours for us to get to Yanya which was 900 km away. when we arrived at Yanya, we had a coffee stop by the lake before we went to the village that we were going to stay. Ayşegül and i was going to stay at Lucas’ (of Belgium) house and Orçun and Murat stayed at a hotel. We couldn’t stay together because there was a great interest in the race. Dilek and Ismail stayed at a completely different village. Our village was about 25 km from the start area, while Dilek and Ismail was staying at a village 40km away from the start.



            After we settled Orçun and Murat at their hotel, we went to our house. on the way, we decided to ignore the signs on the road and stick to the GoogleMaps application, and because of this it took 2 hours just to exit the village Kapesovo. we decided to get the race kits. After we got them, we finally decided to stay at the race site because there was only 2 hours left for the technical meeting and the pasta party. after we ate something, we learned that İsmail and Dilek had arrived to the village via WhatsApp. It took 16 hours for them to get to the village. Dilek said “We are too tired, we are not attending the technical meeting. You can tell us if anything important happens.” Then the time for the technical meeting came. Dimitrios Theodorakakos, who had won the race for the last 3 years (by the way he also won this year, too), gave detailed information about the 80km course. Then he started to give information about the 44km race. At that moment, i went up to him and asked about the markings on the course. He told me not to worry. Eventually he was right; the markings were perfect. I asked “Is there anything different than it isi on the web site?” and he said “no.” Wouldn’t had waited that long for the meeting if i had known that the markings were that good. After our little talk, we left for our village where we stayed. When we got home, i immediately went to sleep.

            My alarm went off at 04.00 AM, but i was not in a good situation to get up. It was very hard for me to get up, but i did anyway. I had prepared my equipment before i went to sleep. After i put on my race kit, i went downstairs to the kitchen. When i went downstairs, i saw that our host Lucas was also up and had prepared tea&coffee for us. After we had breakfast, Orçun&murat came to get us. We get to the start area in just 20 minutes, because we had learned the way the hard way. It was 05.15 when we were ready at the start area. After the last preparations we took our positions at the start line. I didn’t want to run even a step. That was how i was feeling when the race started. 0The race started at 06.00 AM as it was planned. I got to the front package with the start. We passed the Tsepelovo streets and after 500metres, we started climbing the mountain next to Tsepelovo. I started climbing and checking the first trio in the race. My initial intention was to control the leading group, i decided to slow down when my calves started to burn near the end of the climb for the hill. And i started to fall behind. I was comfortable, because the race was long. I speeded up when i reached summit of the hill. My friends were at the checkpoint where they had come with their car. Orrin told me that i was eighth at that moment. I had to stop at the checkpoint because i hadn’t taken any with me at the start for not to carry any extra weight. That was one of my mistakes in the race. I had planned only to drink water at the first CP and to take some water with me at the second CP. But even my lips were dried out when i was climbing the hill. Because of this, i didn’t want to go on without taking any water. I filled my bottle and went on.

            Until the CP at the 19th km; the course was rolling between small ascents&descents. That’s why i speeded up after i left the CP before. My intention was to catch the runners ahead. But the course didn’t let me. There were sharp turns in the single track parts and they prevented me to speed up. At the 8th km, one of the runners in front of me twisted his ankle. I stopped and asked him whether he is ok. He didn’t answer me and none of the runners coming behind topped. I asked again if he was ok, but he didn’t answer me again. I waited a little, but again none of the runners didn’t seem interested,so i moved on. The course included single tracks until the 19th km. I was very near to twist my ankle on the downhills, this made me uneasy and i decided to run cautiously. I also was tired, so i couldn’t at the pace i wanted. I think that wasn’t my day. We started climbing when we got to the 19th km. I came to myself a little at this point and passed 3 runners on the climb. The CP at the 23rd km was also a feeding point and after this CP, there was a steep climb. We were going to clim 2000 meters altitude from 700 meters in just 7 kilometers. After i filled my bottle, i drank some coke and ate a little piece of cake at the CP. I took a few apricots with me and left the CP. I started climbing, and as i went on i started passing runners. After a little while, i saw some 80km runners. They were coming down the Astraka Refuge which we were climbing.
I was at 16th place at the CP, but now i was up to 8th place. After i had climbed the hill, i speeded up a little more. But soon, the course slowed down me again. Since i didn’t see anyone in front of me, i decided to run at a controlled pace in order to save my place. My aims to reach the finish line in a healthy situation. After the course got even more technical, Christos Natsis caught me. In fact we had run together for along time in the race, or more precisely i had followed him. He never let his pace down when everyone did. I passed him before the CP at the summit. I had upped my pace after the summit and i thought that i got rid off the runners behind me; but i wasn’t able to drop Christos off. We came to the CP at the 40th km together, When we were eating water mellon at the CP, the official at the CP told us that we had 6,5 kms to go. I asked “Isn’t it 4 km?” and he said “No, you have 6,5 kms to go.” When i was talking to the official, Christos left the CP. Again started following him. The next CP was 2 kms later as i had said to the official, not the otherwise. Christos started the last descent in front of me. I speeded up and caught him. After that, we decided to pass the finish line together. I wanted the race to be over quickly, so upped my pace and fell down. Christos helped me to get up and said “Why are you running so fast, it’s nearly over.” Then we reached Tsepelovo, where the race started. While we were running in the streets, people at the cafes applauded us. We passed the finish line with Christos. My wife, Orçun and Murat was waiting for me at the finish line. The most difficult moment in the race was the moment the microphone was pointed at me. When i was asked what i was thinking about the race, my answer was short and clear: “It was very difficult, but thank you the organizations for the race.” Since she didn’t find the answer satisfactory enough, she came to me again. this time i said that since the course was very technical, the descents was harder than the ascents for me. And with this, another adventure came to an end.

            Speaking of the course, may well say that it was one of the most technical courses i have seen. Nearly 40 kms of the race was on single track. At some points, your one side was high cliffs. All the staff at the organization were very helpful. There were more than necessary Cps. The feeding points had enough food and drinks. If you ask me whether i would run this race again, my answer would be that i am planning to run the 80 km course next year. I see this race as a must-run race. Other than waiting at the customs, the trip to the race area by car is very easy. The accommodation is very cheap; we stayed at the house 2 nights for 190 tl, and Orçun&Murat stayed at the hotel for 2 nights at 140 euros.

Thanks for Underarmour Turkey and Suunto Turkey for suppling equipment for the race..
For race track click Suunto Ambit 3 :)





1 yorum:

  1. isteksiz başladığınız yarışta 292 kişi içinde ilk 10'a girmek benzersiz başarı. Tebrikler..

    YanıtlaSil